Op het kiescongres van N-VA spreekt voorzitter Bart De Wever klare taal.
- “It’s the economy, stupid.” Het is ondertussen een boutade die al 30 jaar oud is, van Bill Clinton destijds in de race met George H.W. Bush in 1992, maar het gaat nog steeds op in electorale campagnes: de vraag waar het fundamenteel om draait voor de kiezer. En daarbij laat De Wever, die het zelf ook toegaf dat hij ondertussen precies 20 jaar meedraait, zich niet afleiden: het is de portemonnee, het geld, de welvaart.
- Recht op doel af dus, zo peperde hij zijn militanten in op een kiescongres in het Gentse Capitole, waar zo’n 1.000 N-VA’ers kwamen opdagen: “Spreek de mensen aan zoveel u kan, en confronteer hen met de waarheid. De waarheid dat onze welvaart op het spel staat. De waarheid dat we ons de federale stilstand niet meer kunnen veroorloven.”
- Daarbij nam hij het nieuws vanuit de OESO van vorige week dankbaar aan: “Niemand betaalt hogere belastingen dan de werkenden in dit land. De hardwerkende Vlaming is met kop en schouders de meest gepluimde kip van allemaal.”
- En daarbij maakte De Wever ook nog eens duidelijk wie de échte vijand is in deze kiescampagne. Niet het Vlaams Belang, die zelfs geen vermelding kreeg, maar wel het Vivaldi-beleid en met name de PS. “Vivaldi heeft een enorme transfer georganiseerd van werkenden naar niet-werkenden, niet toevallig de grootste kiezersgroep van de PS. De sociale uitgaven vlogen door het plafond. ‘Is dat niet mooi? Met een Vlaamse liberale premier’, voegde Paul Magnette er lachend aan toe. Geestig! Maar het is helaas niet alleen de premier die in zijn gezicht wordt uitgelachen. Nooit heeft Juul Kabas harder geklonken: ‘Het zijn zotten die werken’.”
- Tegelijk maakte De Wever de rekening van een deel van de media, in de campagne: “Eén ding komt telkens terug in de analyses van onze ‘kwaliteitskranten’ en in die van prominente cd&v’ers en Vld’ers: met name de impliciete hoop op een overwinning van de extremen en de expliciete hoop op een verzwakking van de N-VA.” Want, volgens De Wever “dicteert dan de Belgische post-democratische logica dat het status-quo gewonnen heeft en dat N-VA hoogstens mag aanschuiven als een nieuwe Vivaldi-partij. Wie hervormingen eist, doet immers te moeilijk en zal aan de kant geschoven worden.”
