Het autoverkeer is na Good Move in Brussel vandaag best nog wat meer gewaarschuwd, met de Europese Top in de Wetstraat als voornaamste reden. In de hoofdstad komen de regeringsleiders van alle Europese lidstaten bijeen. Premier Alexander De Croo (Open Vld) kan daardoor vanmiddag niet naar de Kamer. De EU-leiders komen praten over de vlucht van techbedrijven naar de VS, bijkomende steun aan Oekraïne en onvermijdelijk, de huidige energiecrisis.
In dit dossier, maar eigenlijk in elk, zijn de ogen vooral gericht op de Duitse bondskanselier Olaf Scholz. Zo is het Duitsland dat zich al maanden als een duivel in een wijwatervat weert tegen een prijsplafond op gas. Duitsland, dat uiteraard diepe koffers heeft, vindt het plafond dat nu op tafel ligt te laag. Maar Scholz moet opletten: hij kan wel weggestemd worden met een gekwalificeerde meerderheid in het dossier. Dat is politiek ‘not done’, maar wel een mes op de keel.
Hoe dan ook zegt het iets over hoe anders de huidige bondskanselier zich gedraagt dan zijn voorganger Angela Merkel. Die redeneerde vaak erg ‘Europees’ eerder dan in het Duitse belang. Bij Scholz is die reflex manifest veel minder. Bewijs daarvan is de massale energiesteun die het land nu haar gezinnen en bedrijven toestopt. Dat laatste maakt dat onder meer de Belgische industrie het bijzonder lastig heeft om tegen Duitse spelers te blijven concurreren.
En eenzelfde vaststelling in een heel groot ander dossier: de Amerikaanse miljarden voor hun tech-sector. Margrethe Vestager, de Eurocommissaris voor Concurrentie, komt langs om een antwoord te formuleren op het Amerikaans initiatief om meer techbedrijven naar the States te lokken. De Biden-administratie maakte zo maar liefst 369 miljard dollar vrij aan subsidies en belastingvoordeel voor techbedrijven, om de gevolgen van de huidige energiecrisis en inflatie te counteren.
Europa moet wel op een of andere manier volgen, om te vermijden dat alle Europese techbedrijven de grote plas oversteken. Om een ware handelsoorlog te vermijden, nota bene met de grootste bondgenoot buiten de Unie, wil Europa vooral de technologiebedrijven die helpen bij de groene transitie, een duwtje in de rug geven.
Maar kijk: ook over de techbedrijven wordt Duitsland de grootste drempel. Scholz maakte al geld vrij, vanuit de Duitse pot, om zijn industrie te beschermen, en wil die bescherming dan ook meer vanuit de lidstaten regelen, in plaats van daar Europa een grotere rol in te laten spelen. De reflex is enigszins logisch: als de centen volgens een Europese verdeelsleutel worden opgehaald, moet Duitsland veel bijbetalen voor de techbedrijven van andere lidstaten.
