Verlinden overleeft zaak Lassoued, scenario van ‘maximale beschadiging’ toont weer ongenadig aan hoe elke teamspirit binnen Vivaldi ontbreekt

Vivaldi kan ademhalen: er sneuvelen geen ministers meer over de zaak Lassoued. Met name minister van Binnenlandse Zaken Annelies Verlinden (cd&v) kwam zoals verwacht onder vuur, over het (niet) optreden van de politiediensten. Maar de Antwerpse advocate hield zich kranig, en gaf geen duimbreed toe. Geen van de meerderheidspartijen drong nog aan, en ook de oppositie leek wat naar alle kanten te schieten, in de commissie. Daar bleek wel eens te meer hoe de federale regering niet als ploeg opereert, maar als een verzameling individuen. Want nadat Vincent Van Quickenborne (Open Vld) moest gaan, leek het voor anderen in de coalitie onder de waterlijn wel zaak om een operatie van ‘maximale beschadiging’ richting Verlinden uit te voeren. Zij en haar partij duwden dan weer fors terug, met name richting de liberalen. Het laat andermaal een bittere nasmaak: van een ‘team’ is echt geen sprake.

In het nieuws: Geen gevaar meer voor Verlinden.

De details: Terwijl Open Vld in de commissie subtiel opnieuw druk zette op Binnenlandse Zaken en Asiel en Migratie, gaf cd&v dan weer onder de waterlijn steken naar Justitie.

“Alstublieft. Werk samen. Het is het belangrijkste dat er is. Het is alleen door samen te werken dat we dit soort problemen kunnen aanpakken”. Het was een wat pathetische Koen Geens (cd&v) die in z’n tussenkomst een oproep lanceerde, die tekenend was voor heel de sfeer in de regeringsploeg.
Geens, die gisterenavond in De Afspraak ook z’n politieke einde aankondigde, had het nochtans kunnen weten: hij bedankte in de zomer van 2020 voor een plekje in de Vivaldi-ploeg, net omdat hij toen al vreesde dat het geen ploegsport zou worden.
In de Kamercommissie haalde de oud-minister van Justitie nog eens alles uit de kast om zijn partijgenote Verlinden uit de wind te zetten. Daarbij ging hij zelfs zover om het falen van de Belgische veiligheidsdiensten te vergelijken met die van Israël, voor de aanval van Hamas: misschien niet de meest gelukkige vergelijking, om de Antwerpse advocate op het droge te krijgen.
Verlinden zelf had Geens niet echt nodig, ze redde vastberaden haar eigen vel: al bij de aanvang van de commissie was duidelijk dat ze zich niet zou laten begraven. Haar beproefde techniek: lange, monotone tussenkomsten vol technische details, daarbij geen enkele twijfel of aarzeling tonend. “Ze verdrinkt de vis naadloos”, zo moest ook N-VA-fractieleider Peter De Roover in de wandelgangen toegeven.
Al voor de bijeenkomst in de Kamer, loste het Nieuwsblad nog een bommetje: de politiediensten waren wél op de hoogte geweest van het uitleveringsverzoek van Tunesië, in 2022. Daarbij hadden ze van N-VA-Kamerlid Yngvild Ingels de nodige info gekregen: op 22 augustus 2022 kreeg de dienst CGI, de Directie van de internationale politiesamenwerking, een verzoek om uitlevering. Lastig, want in Het Laatste Nieuws had Verlinden maandag nog gezegd dat de politie niets wist van zijn veroordeling voor dubbele moord in Tunesië.
Verlinden ontmijnde de bom meteen bij aankomst, voor de camera’s: “De CGI heeft dat zoals het hoort, omdat ze niet de bestemmeling zijn van het document, binnen de zestien minuten naar de FOD Justitie doorgestuurd. Die hebben een ontvangstbewijs gestuurd. Dat is de gebruikelijke procedure. Het is niet aan de politie om dat uitleveringsverzoek door te nemen.” Administratie dus, maar ze waren dan toch niet op de hoogte, bij de politie.
Daarmee leek de kous af, ook al omdat ze meteen deze keer wél met een tijdslijn kwam, en die CGI daar ook in opdook. En vooral omdat de N-VA er vreemd genoeg voor koos om niet Kamerlid Ingels de aanval te laten doen, maar hun ‘grotere goden’ Koen Metsu (N-VA) en Theo Francken (N-VA) uit te spelen: hun aanvallen waren daardoor niet gericht genoeg om Verlinden in de commissie nog te doen wankelen.
Vanuit de oppositie toonde zowaar PVDA met fractieleider Sofie Merckx zich scherper: “Dat uitleveringsverzoek van Tunesië zat in de verkeerde kast, maar had het ook niet gewoon in het ‘MaCH-systeem’ van Justitie moeten steken, de databank die dat bijhoudt?”, zo merkte ze terecht op. En nog: de zogenaamde ‘Red Notice’ van Interpol bevatte volgens Verlinden enkel maar “évasion”, of ontsnapping, waardoor de politie niets kon doen. Maar op het document staat wel degelijk “aggression avec violence”, dat is toch wel degelijk strafbaar?
Vlaams Belang vroeg andermaal het ontslag van Verlinden, maar ook zij konden niet echt door het pantser van de minister prikken. Marijke Dillen (Vlaams Belang), die inhoudelijk het dossier veruit best beheerst bij het Belang, kreeg dan nog zichtbaar triomfantelijk een lik-op-stuk van de nieuwe minister van Justitie, Paul Van Tigchelt (Open Vld).
Die zat tijdens de tussenkomst van Dillen meermaals “neen” te roepen, over haar stelling dat “er meer dan ooit geseponeerd wordt in Antwerpen”. In zijn repliek onderstreepte Van Tigchelt dat het net “minder dan ooit is”. Het was tekenend voor de stijl die de nieuwe minister van Justitie aan de dag legde: met veel kennis van zaken, maar bij momenten toch wel zeer assertief en zelfzeker naar de Kamerleden toe. Een houding die nog tegenreactie zal oogsten, zo voorspellen we.

De essentie: Van teamplay is geen sprake bij Vivaldi.

“Talent wins games, teamwork wins championships.” Het was de quote waarmee premier Alexander De Croo (Open Vld) zijn regering ooit lanceerde. “Geen Michael Jordan te zien vandaag”, zo was cynisch te horen in de wandelgangen bij de meerderheid, tijdens de zitting van de commissie: premier De Croo had z’n kat gestuurd. “Hij laat ons spartelen, in een operatie ‘maximale beschadiging'”, zo was binnen cd&v te horen.
Tegelijk viel het op: Kamerlid Tim Vandenput (Open Vld) duwde in zijn tussenkomst opnieuw richting Binnenlandse Zaken en Asiel en Migratie, met een paar gerichte vragen. “Die zijn allemaal rechtstreeks opgemaakt op het kabinet van Van Tigchelt, Vandenput is echt niet slim genoeg om die zelf te verzinnen. Maar dat zegt veel hé”, zo werd in het kamp van Verlinden een beetje cynisch opgemerkt.
En ook Geens, die dus opriep tot ‘eenheid en samenspel’, kon het niet laten om de fameuze ‘MaCH-database’ van Justitie aan te halen. Tussen de lijnen was daarover wel duidelijk – foute kast of juiste kast van één enkele magistraat bij het Brusselse parket -, dat het uitleveringsverzoek van Tunesië dus wel degelijk in heel die gegevensbank stond. Van Quickenborne en ook Van Tigchelt konden dus zoveel als ze wilden afschuiven op één man: dat ontslag vrijdag was hoe dan ook onvermijdelijk voor ‘Q’, want het probleem zat wel degelijk veel breder bij Justitie.
Tegelijk viel opnieuw op hoe weinig vrienden Verlinden heeft gemaakt binnen Vivaldi: de opmerkingen of vragen bij haar optreden kwamen heus niet enkel vanuit liberale hoek. Dat de premier haar zaterdag naar de voltallige kern liet komen, en niet enkel in kleinere kring met de betrokken ministers, is ook wel veelzeggend: alle details in het dossier van Verlinden lagen zo wel plots bij elke regeringspartij.
De Antwerpse advocate is in haar drie jaar als minister nooit echt verveld tot heuse politica, die ook lastige deals van geven en nemen maakt, bruggen bouwt en duurzame relaties heeft, over de partijgrenzen heen, met andere toppers. Ze lijkt zich daar eerder boven dat klassieke politieke spelletje te stellen, maar dat maakt overleven finaal wel veel moeilijker.
De vraag is of zo’n ‘constructieve’ aanpak überhaupt mogelijk was binnen deze federale ploeg. Die doet verder na gisteren, maar heeft andermaal wel schade gepakt, die van binnenuit mee werd toegebracht.

In het nieuws: Conner Rousseau wint, tegen de verwachtingen in, zijn rechtszaak ten gronde tegen DPG Media.

Behoorlijk ongezien, dat was de aanpak van Vooruit-voorzitter Rousseau, na zijn dronken nachtje in thuisstad Sint-Niklaas, waarbij hij racistische uitspraken deed terwijl de politie erbij stond, volgens de agenten. Die maakten elf dagen later een proces-verbaal op, en dat lekte uit.
Het Laatste Nieuws en VTM, beiden in één redactie van DPG Media, wilden daaruit stukken publiceren, maar Rousseau trok naar de kortgedingrechter in Dendermonde, via zijn advocate Christine Mussche. Daar vroegen ze via een eenzijdig verzoekschrift om de publicatie tegen te houden. De rechter volgde, en legde niet alleen aan DPG Media, maar aan iedereen die wilde publiceren een dwangsom van 1.000 euro op.
Bij DPG Media en ook breder bij een pak grondwetexperten reageerde men vol ongeloof: er was sprake van een “preventief verbod”, en dat kon volgens hen niet verzoend worden met de basisprincipes van de Grondwet, zo waren een pak professoren die daarover gepolst werden toch zeer stellig. Daarbij Jogchum Vrielink aan Saint Louis en ook Koen Lemmens, grondwetspecialist aan de KU Leuven.
En ook de VVJ, de vakvereniging van de journalisten, sloot zich aan bij de kritiek én het proces. “We blijven vechten om zo snel mogelijk te mogen publiceren wat we weten in dit verhaal met een groot maatschappelijk belang”, zo klonk vanuit DPG Media.
Dat blijkt nu op een bittere nederlaag uit te lopen: want ook ten gronde geeft de rechter in Dendermonde nu Rousseau gelijk, tegen de juridische experten in. De rechter oordeelde dat het publicatieverbod wel degelijk legitiem was.
Dat schept meteen een belangrijk precedent, voor al wie geconfronteerd wordt met lekken uit een PV of juridisch onderzoek: voor de journalistiek laat dit meteen grote vragen. De kans lijkt daarom net heel groot dat zowel DPG Media als de VVJ nog in beroep zullen gaan.
Voor Rousseau is het alvast een opsteker: zijn houding werd door velen als “onredelijk” bestempeld, en in elk geval ongezien. Nog nooit ging een politicus zo ver, tegen een dergelijk groot mediabedrijf, om met een eenzijdig verzoekschrift een publicatie tegen te houden. Maar dat de rechter hem nu ten gronde gelijk geeft, ondergraaft alvast flink het beeld dat Rousseau niet “redelijk” zou gehandeld hebben.

De essentie: Voorzitter Tom Ongena bluste, met steun van premier Alexander De Croo, de opstand in Antwerpen. Bart Somers (Open Vld) lijkt andermaal de winnaar.

Een druilerige vergadering van de Antwerpse provinciale afdeling van Open Vld zou gisterenavond in Malle de lijsttrekkers aanduiden. Het werd vooral alweer een pijnlijk mediamoment, waarop nog eens de interne verdeeldheid binnen de partij zichtbaar werd voor de buitenwereld.
Na afloop kwam een persbericht vanuit de partij, dat in de betere Sovjet-traditie geschreven leek, de waarheid mag al eens gebogen worden:
- Somers: “Ik maak graag plaats voor nieuwe kopstukken en kan een nieuwe, jonge generatie kansen geven.”
- Ongena: “Ik ben vereerd dat ik van de partij het vertrouwen krijg om onze Vlaamse lijst te trekken.”
- Marianne Verhaert (Open Vld): “Ik kijk ernaar uit om samen met Tom deze tandem te vormen. Samen staan we sterker.”
Van die ‘samen staan we sterker’, was in de aanloop naar de vergadering weinig tot niets te merken: zowat alle afdelingen in de provincie die niet in Mechelen liggen, spuwden het duo Somers-Ongena uit. Daarbij werd bijzonder harde taal gesproken, omdat niet alleen voorzitter Ongena als een pure acoliet van Somers wordt gezien, en ‘Mechelen’ zo weer “alles zou krijgen”, maar ook omdat Somers zichzelf initieel als lijstduwer Vlaams had gezet.
Die lijst haalt immers veel sneller drie zetels dan de Kamerlijst, maar zelfs bij maar twee zetels zouden de voorkeurstemmen van Somers volstaan (als onbekende lijsttrekker zal Ongena de ‘pot’ van lijststemmen opvreten) om hem opnieuw in het Vlaams Parlement te krijgen.
Meteen dreigde zo Kamerlid Verhaert, die op twee zou komen te staan, dan naast de boot te vallen. Dat zinde haar niet, en ook haar afdelingen: ze dreigde zelf dan maar kandidaat te zijn om de Vlaamse lijst te trekken. Ongena stond voor een groot risico, een confrontatie in de eigen achtertuin dreigde.
Dat broeide al langer, maar vervolgens was er Willem-Frederik Schiltz, die niets meer te verliezen heeft, maar tegelijk wel nog altijd fractieleider in het Vlaams Parlement van Open Vld is, die de zaak helemaal deed escaleren. In een snoeihard persbericht sprak hij over Ongena als iemand “die met een kunstgreep voorzitter werd”, en “mensen die als pionnen worden gebruikt in een cynisch schaakspel, en zonder boe of bah opgeofferd worden”.
Schiltz, tot dan zelf ook kandidaat-kopman, steunde plots openlijk Verhaert als lijsttrekker. Afscheidnemend Kamerlid Christian Leysen (Open Vld), ook uit Antwerpen, sloot zich daar zelfs bij aan. Zo hing een sfeertje van opstand in de lucht. Het was aan Ongena, en finaal zelfs aan de premier, om te ontmijnen: het aantal telefoontjes van bij de grote baas naar Antwerpse liberalen, zoals Dirk Van Mechelen, ging plots crescendo.
Ongena kon niet anders dan Verhaert sussen, waarbij Somers dus ‘sneuvelde’: hij gaf toe om niet op de Vlaamse lijst te gaan staan als lijstduwer. Eigenlijk was dat al zondag beslist, maar Verhaert werd andermaal gesust, de opstand gesmoord.

Wat er écht gebeurd is: Somers zet overal z’n pionnen in de partij.

Somers is helemaal niet weg: hij duikt nu op als lijstduwer voor de Kamer. Met 7,5 procent haalt Open Vld daar in principe twee zetels. Nu trekt nieuwe minister Paul Van Tigchelt (Open Vld) de blauwe lijst, en zal zich een soortgelijk fenomeen voordoen: de onbekende lijsttrekker eet alle lijststemmen op, bij gebrek aan veel voorkeurstemmen.
En meer nog, Somers trok en sleurde en kreeg de Mechelse schepen Pia Indigne (Open Vld), een jonge, eerder onbekende vrouw zo ver om nu toch op twee te gaan staan op de Kamerlijst. Ook zij zal geen massa stemmen halen, waardoor die tweede zetel dan nog zekerder zijn richting uitkomt, en niet voor Indigne is.
Daarnaast worden pionnen verder uitgezet, vanuit het kamp-Somers: de cruciale plaatsen van eerste opvolger in Antwerpen zijn beiden voor vertrouwelingen van de Vlaamse viceminister-president. Bavo De Mol is de rechterhand van Ongena op de partij, en wordt eerste opvolger voor het Vlaams Parlement. Arthur Orlians is eerste opvolger voor de Kamer, en ook schepen in Mechelen.
“Telkens dus mannen, vier keer: als lijsttrekker én als eerste opvolger. En daarnaast nog Somers, weer een man. Allemaal met steun van de premier he, die ligt rond te bellen”, zo klinkt andermaal verontwaardigd vanuit de buik van de partij.
Eerder al raakte bekend dat in Brussel de jonge Chloë Van Hoegaerden de lijst trekt voor het Vlaams Parlement. Ook zij werkt op het kabinet van Somers.
Formeel zijn enkel de lijsttrekkers benoemd, de rest is eigenlijk een politieke deal, en dus niet meer dan beloften. Het is nu aan het ‘onafhankelijk kieslijstencomité’ bij Open Vld, dat finaal de lijsten moeten samenstellen. Maar dat lijkt een formaliteit: frustratie met Somers of niet, op het einde trekt hij aan het langste eind.

The Big Picture: Een forse verhoging van het Europees budget gaat voor honderden miljoenen wegen op de Belgische cijfers.

De Europese Unie vergadert vandaag en morgen over een verhoging van het Europees budget. Er zou minstens 66 miljard euro bij komen, zo is tenminste het plan van de Europese Commissie. Zo’n 50 miljard daarvan is bestemd voor Oekraïne.
En dat wordt meteen een zware dobber voor België. Want alle lidstaten moeten verhoudingsgewijs betalen aan de EU, en als het totale budget stijgt, tikt die rekening aan. Afhankelijk van de verhouding tussen schenkingen en leningen aan Oekraïne kan dit voor de Belgische begroting een impact hebben tussen de 600 en 800 miljoen, zo gaf premier De Croo al mee aan De Tijd en De Standaard.
Twee derde van dat budget zou als lening verstrekt worden, het resterende deel als subsidie. Het deel dat uitgeleend wordt, heeft geen impact op de begroting (als Oekraïne tenminste in staat blijkt om die terug te betalen), het zijn de schenkingen die de begroting dieper in het rood duwen. Tegen het einde van het jaar moet duidelijk worden in welke verhouding het geld verstrekt wordt.
Dan is er nog 16 miljard euro over die voor andere kostenposten bestemd is, bijvoorbeeld personeel bij de Commissie maar ook de inspanningen voor migratie. België, en ook andere noordelijke Europese lidstaten, hebben geen problemen met het geld voor Oekraïne maar plaatsen vraagtekens bij de andere uitgaven. De Commissie schaart zich achter de inflatie en stijgende rentekosten.
“Het voorstel van de Europese Commissie dat nu op tafel ligt, kan België niet steunen. De impact voor ons land is te groot”, zo is de logische positie van De Croo daarover. België zit al aan een tekort ruim boven de 4 procent op de begroting, als daar nog eens 800 miljoen bij moet, wordt het alleen maar erger.

Om te volgen: Moet de overheid het noodlijdende Lineas, een grote speler in het vrachtverkeer op spoor, gaan redden met extra geld?

Nog een moeilijk dossier, dat op de stapel van Vivaldi kan: het voormalige ‘B Cargo’, vandaag herdoopt tot Lineas, moet financieel gered worden. Die Lineas is een grote speler in het vrachtverkeer via het spoor in België, behoorlijk cruciaal voor onder meer de Antwerpse haven.
Maar het bedrijf zit in vieze papieren: op een omzet van ruim 440 miljoen euro, is er een nettoverlies van 100 miljoen. De cashnood is dus bijzonder hoog, een faling dreigt anders, en die zou wel eens een stevige krater kunnen slaan in het vrachtverkeer in België, via het spoor.
De federale staat heeft bovendien ooit, via de NMBS, die dochter van vrachtverkeer geprivatiseerd. Vandaag houdt de federale investeringsmaatschappij SFPIM nog steeds 35 procent van de aandelen in handen, een Frans investeringsfonds, Argos Wityu, heeft een meerderheidsbelang van 65 procent. De vraag is of de twee aandeelhouders, en zeker dus de staat, nu geld bijpompen of niet.
Voor de minister van Mobiliteit en vicepremier Georges Gilkinet (Ecolo) is het overleven van Lineas cruciaal, zo weet De Tijd. Hij wil als voogdijminister hoe dan ook een dergelijk faillissement vermijden, er werkt 2.100 man bij het bedrijf. Ook symbolisch ligt de zaak gevoelig: de groenen zijn grote voorstander voor een shift van vrachtverkeer op de weg naar het spoor. Een dergelijke teloorgang, van wat toch de grootste privéspeler van Europa op het spoor zou zijn, zou een klap zijn voor heel de sector.
En er speelt meer: bij een faling dreigen de gevolgen voor de Antwerpse haven ook niet min te zijn. Een aantal grote spelers hangt echt wel af van transport via het spoor, en dus Lineas.
“Dat alles maakt wel duidelijk waarom de Fransen in dat investeringsfonds ons redelijk stevig onder druk kunnen zetten. Zij willen geen euro meer bijsteken in het bedrijf. De Belgische overheid staat dus met de rug tegen de muur. Een faillissement wil niemand. Maar moeten wij nu opnieuw geld in een bodemloze put gaan gooien?”, zo is te horen bij een hoge bron uit het kernkabinet.
Eerder werd door beide aandeelhouders al 20 miljoen bijgetankt, nu zou minstens 80 miljoen euro nodig zijn, zo bevestigen regeringsbronnen. “Maar de vraag is wat daarna nog volgt, als er niets structureel verandert”, zo is te horen.
De vraag is in welke vorm de SFPIM dat nu gaat doen: het kan via een kapitaalsverhoging, maar dat lijkt weggesmeten geld, en bovendien wil de regering haar aandeel helemaal niet verder verhogen. Want voor alle duidelijkheid: de Fransen gaan niet volgen. Mogelijk werkt men met leningen, desgevallend achtergesteld of converteerbare leningen. “Vrijdag hakt de kern nog geen knopen door, we gaan de opties overwegen”.
De vraag is vooral of dit een oplossing is op langere termijn, dat de Belgische overheid geld blijft storten in het bedrijf. De verliezen zijn echt niet nieuw. De concurrentie is bovendien lastig: het gaat vaak om staatsbedrijven, onder meer in Frankrijk, die toch duidelijk een makkelijkere concurrentiepositie hebben, omdat ze stevige staatssteun krijgen.

Geflopt: Geen enkel bedrijf stapt in proefproject voor nachtwerk.

De organisatie van nachtwerk was vorig jaar onderwerp van een fel debat in de federale regering, in een bredere discussie over arbeidsmarkthervormingen, de ‘arbeidsdeal’. In alweer nachtelijke discussies kwamen de liberalen van Open Vld andermaal tegenover de machtige PS te staan.
Een finaal akkoord werd triomfantelijk verkocht door premier De Croo: eindelijk zou nachtwerk kunnen, waardoor de e-commerce in België dan toch van de grond zou komen. Zowat alle jobs in die sector zitten nu in het buitenland, in Nederland en Frankrijk, dat België servicen.
Traditioneel gebeurt nachtwerk onder het toeziend oog van de vakbond, de liberalen wilden dat dus versoepelen. Uiteindelijk kwam een proefproject uit de bus, waarbij arbeid pas vanaf middernacht als nachtwerk gezien werd. In België is dit normaal gezien al vanaf 20 uur.
Vijftien maanden na het afkloppen, blijkt het voorstel niet bepaald populair. Geen enkel bedrijf stapte in het project, meldt De Standaard op basis van een rapport van de Centrale Raad voor het Bedrijfsleven (CRB). De retailers waar wel nachtwerk gebeurt, behouden gewoon hun akkoorden met de vakbonden. Daarnaast bepaalde het compromis ook dat werknemers niet verplicht konden worden, maar vrijwillig in het project moesten stappen.
Het proefproject moest de Belgische retailers een sterkere concurrentiepositie geven. Zeker in de pakjessector is die periode tussen 20 uur en 24 uur cruciaal, om de bestellingen voor de dag nadien te bolwerken. Comeos, vertegenwoordiger van de retailsector, verklaart het gebrek aan interesse ook aan de vorm van het project. Doordat het tijdelijk is, zijn bedrijven niet geneigd om investeringen te maken zonder garantie dat het systeem ook effectief ingevoerd zal worden.

Beslist: Groen kiest in Antwerpen voor de logische Bogdan Vanden Berghe als kandidaat-burgemeester. Of liever kandidaat-coalitiepartner.

Hij was de enige kandidaat, dus echt spannend was het niet: in Antwerpen duidt Groen de politiek directeur van de partij, de 52-jarige Vanden Berghe, aan als hun kopman in oktober, bij de gemeenteraadsverkiezingen. Hij was ooit directeur van 11.11.11 en maakte in 2019 de overstap naar de partij. Daar miste hij een Kamerzetel door tegenvallende resultaten, waarna hij politiek directeur werd.
Vanden Berghe raakte een jaar geleden al verkozen als voorzitter van de Antwerpse afdeling van Groen, zijn naam ging al veel langer over de tongen als mogelijke kopman. Hij werd overigens ook kortstondig genoemd als mogelijke consensuskandidaat om destijds Meyrem Almaci op te volgen als voorzitter, maar dat werd uiteindelijk het duo Jeremie Vaneeckhout (Groen) en Nadia Naji (Groen).
Groen kan in Antwerpen rekenen op behoorlijke peilingen: de partij zit richting bijna 20 procent, en wil absoluut mee in het stadsbestuur de volgende keer, zo geeft Vanden Berghe aan. Dat zet hen in een interessante tactische positie: hij wil geen “uitdager van De Wever” zijn voor het burgemeesterschap, zoals voor hem wel de gewoonte was bij groene kopmensen.
Dat is niet onlogisch: mathematisch wordt het moeilijk voor zowel Groen als N-VA om elkaar te vermijden, in de Koekenstad, met Vlaams Belang en PVDA die aan beide extreme kanten steeds groter worden. Vandaar dat Vanden Berghe niet voor veel andere scenario’s lijkt te gaan, dan de sjerp aan huidige burgemeester Bart De Wever (N-VA) laten, en te focussen op maximaal scoren bij een bestuursakkoord.

Dan toch? De UGent mag de komst van de rechtse populist Thierry Baudet niet verbieden.

Het is de rechts-conservatieve studentenorganisatie KVHV die graag de Nederlandse politicus naar Gent zou halen, om daar een spreekbeurt te komen houden. Maar Baudet is bijzonder omstreden, onder meer vanwege zijn pro-Russische houding, of complotdenken, dat systematisch terugkomt in zijn discours.
De UGent zag zo’n lezing dan ook niet zitten: zij legden een verbod op, omdat “ze de veiligheid niet konden garanderen”. Daar zag de KVHV wel een kans in: het is immers niet aan de universiteit om te voorzien in de veiligheidsmaatregelen, maar de organisator. En de studentenvereniging had wel degelijk al een bureau onder de arm genomen.
De Raad van State geeft hen nu gelijk: de lezing mag wel degelijk doorgaan, zeiden ze in een spoedprocedure. Vanavond dus toch, aan de UGent. (ddw)