Didier Bellens, de voormalige CEO van Belgacom, is op 60-jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van een slepende ziekte. Dat melden Franstalige media en is ondertussen door naasten bevestigd.
Bellens volgde in 2003 John Goossens aan de top van Belgacom en zou het bedrijf 10 jaar lang blijven leiden. Na verschillende keren te hebben gebotst met de politiek en het systeem van politieke benoemingen en nadat hem in een ganse reeks dossiers voorkennis en machtsmisbruik werden verweten, werd hij op 15 november 2013 door de regering van Elio Di Rupo ontslagen ‘om dringende redenen’. Sinds dan was het stil geworden rond de voormalige Belgacom-topman.
In de financiële pers werd Bellens vooral geroemd om zijn uitzonderlijke capaciteiten op financieel vlak.
La Dernière Heure:
“Een briljante manager, voorzien van een – bijna wiskundige – financiële intelligentie, opgedaan tijdens de lange jaren doorgebracht in de schaduw van Albert Frère.”
L’Echo:
“Didier Bellens was vooral een groot financier. Voorzien van een uitzonderlijk gevoel voor synthese, kon hij zich snel de meest complexe dossiers eigen maken. Een onbetwistbare troef wanneer het er op aankwam investeerders te verleiden.”
Maar op menselijk vlak ontbrak het de man vooral aan sociale vaardigheden en empatisch vermogen:
Le Soir:
“[…] De manager daarentegen toonde weinig waardering voor zijn troepen, of het nu om de werknemers of om kaderleden ging. Het sociale klimaat bij Belgacom was bij dit nochtans zeer winstgevend bedrijf vaak onuitstaanbaar. Het is onontkenbaar: de reconversie van een oude telefoonmaatschappij naar een aanbieder van digitale diensten in het internettijdperk gebeurde niet pijnloos.”
La Dernière Heure:
“Didier Bellens werd vaak omschreven als een groot “captain of industry’. Maar hij vergat om ook een grote kapitein van zijn team te zijn.”
De Tijd:
“[…] Bellens maakte van Belgacom een modern, multimediaal telecombedrijf, dat vooral in Wallonië oppermachtig bleef. Hij ging niet mee in de ratrace om exotische overnames. Bellens keerde liever een aantrekkelijk dividend uit, tot groot genoegen van de bedelende politici.
Maar de schittering van de glazen Belgacom-torens nabij Brussel-Noord verborg de menselijke miserie binnen. Didier Bellens, nooit het populaire type geweest, installeerde na 2008 een angstcultuur binnen het bedrijf. Wie te kritisch was, mocht gaan.”