Grote steden zien steeds meer mensen vertrekken. In Parijs is de bevolking sinds 2011 elk jaar met 11.900 mensen gedaald, in New York gaat het om 39.500 mensen vorig jaar en 37.700 het jaar daarvoor. Londen is een uitzondering, omdat de bevolking er nog toeneemt, maar dit is vooral te danken aan geboortes en immigratie. Wanneer enkel met interne migratie rekening wordt gehouden verloor de Britse hoofdstad 100.000 mensen tussen juli 2017 en juni 2018. Volgens experts gaat het om een brede trend in Europese steden.

Volgens het Parijse agentschap voor stadsplanning zal de daling zich nog tenminste 6 jaar doorzetten.

De reden is niet ver te zoeken. De vastgoed- en huurprijzen zijn na jaren van bevolkingsgroei en toenemende vraag gewoon te hoog. In Manhattan kost een appartement voor een gezin van vier in een gewone buurt nu makkelijk tussen de 5.000 en 6.000 euro per maand.

De factor Airbnb

Een bijkomende factor is de negatieve impact van Airbnb. Investeerders kopen steeds vaker woningen om ze daarna via Airbnb tegen hogere prijzen te verhuren. De voorbije 5 jaar zou het aantal appartementen in de Parijse binnenstad, waar niemand permanent woont, met ruim 30.000 zijn gestegen.

Specialisten spreken van een normaal verschijnsel, ‘vergelijkbaar met eb en vloed’. Grote steden trekken veel mensen aan, die ze na verloop van tijd door de gestegen levensduurte weer uitstoten.

Deze evolutie heeft een paar opmerkelijke gevolgen. In Parijs zijn de voorbije drie jaar 15 scholen gefuseerd door een gebrek aan leerlingen. Sinds 2012 lopen er 12.000 minder kinderen school. In het district Manhattan is sprake van een daling van 15% van het aantal geboortes. Sinds 2012 lopen er 12.000 minder kinderen school.

Als gevolg daarvan verandert het demografische aspect van steden, waarbij het centrum van wereldsteden homogener wordt en steeds vaker wordt bevolkt door welgestelde kleinere gezinnen, die het zich kunnen veroorloven. Aan de rand van de steden verzamelen zich dan mensen die het minder breed hebben.

Steden worden een verzameling van haves en have-nots

Globale steden worden zo steeds meer een verzameling van haves en have-nots. Er woont met andere woorden een groep goed verdienende burgers, daarnaast een klasse van laagbetaalde dienaars. Tussenin: erg weinig.  De stad wordt zo het symbool van de ongelijkheid. Vraag is of die ongelijkheid lang kan blijven duren.