Stel je een jonge westerling voor die naar hier komt om zich in de naam van het kruis op te blazen in het midden van onze openbare ruimte. Stel je twee wolkenkrabbers voor in een Arabische hoofdstad, opgeblazen door een christelijke extremistische groep, getooid in middeleeuwse kledij, die de verantwoordelijkheid voor de aanslag opeist en zich vastberaden toont om ons de christelijke leer en zijn normen en waarden opnieuw op te dringen opdat we zouden leven zoals in de tijd van Jezus en zijn discipelen.
Stel je voor dat je de stemmen van de monniken en priesters en hun gebeden door megafonen hoort schallen in de Arabische straten, verwensingen schreeuwend tegen moslims, ze ongelovigen noemend en zaken als: “God, versla en elimineer alle moslims.”
Stel je voor dat een groot aantal buitenlanders hier was geregulariseerd door hen visa, identiteitskaarten, nationaliteit, een goede baan, gratis onderwijs, sociale zekerheid, gratis gezondheidszorg, enz. te geven. Daarna komt een door haat verblind lid van één van deze gemeenschappen onze kinderen doden in onze straten, in onze gebouwen, in onze moskeeën en onze scholen.
Stel je voor dat een Fransman of een Duitser in Parijs of Berlijn zijn islamitische buurman ontvoert, hem slacht en zijn hoofd in een koelbox bevriest, zoals een terrorist dat een paar jaar geleden in Riyadh deed.
Stel je voor dat we hun land bezoeken als toerist en ze ons beschieten, bomauto’s in ons midden laten ontploffen en hun haat tegenover onze aanwezigheid uitdrukken met zinnen als : “Verwijder alle moslims uit het land van cultuur.’
Deze beelden zijn ondenkbaar in het hoofd van een Arabische of islamitische terrorist, want hij weet dat het Westen een land van humanisme is en dat een westerse burger weigert op deze wijze te reageren op de de barbaarse terroristische misdrijven van moslims. Ondanks de wreedheden van Al Qaeda en ISIS (of Islamitische Staat) wonen wij moslims al jaren in het Westen, zonder vrees of angst.
Maar hoe lang kan dit nog duren? Vandaag zijn de dingen veranderd. De woede van de westerse landen tegen moslims wordt duidelijk, sommige leiders doen enge uitspraken. Zoals Donald Trump, die moslims de toegang tot de Verenigde Staten wil ontzeggen.
Het is vreemd dat wij moslims ons het recht toeëigenen om deze uitspraken te veroordelen, eerder dan de gevolgen van het extremistische discours van onze politiek, onze opleidingen en onze regimes in vraag te stellen en er beschaamd over te zijn. Het is vreemd dat we het Westen veroordelen zonder in eigen boezem te willen kijken, zonder de extremistische manier waarop we de sharia interpreteren aan een onderzoek te onderwerpen en zonder ons diep reactionaire gedrag wereldwijd in vraag te stellen. Het is vreemd dat we de wereld veroordelen eerder dan dat we onze excuses aanbieden.
Hoe zou u reageren mocht een Europeaan zich in een theater in uw stad opblazen, of in het café dat je zoon bezoekt? Wat zou jij doen mocht je godsdienst elke zondag worden bekritiseerd op een manier zoals zij elke vrijdag de verwensingen van onze imams ondergaan? Stel, je woont in Amsterdam, Londen of New York en krijgt als deel van je lessenpakket te horen dat je een ongelovige bent, dat jou vermoorden ‘jihad’ is, die leidt naar de maagden in het paradijs. Zou je je verblijf verlengen of zo snel mogelijk vertrekken? Zou je jezelf opblazen (zoals moslimterroristen doen) of zou je gewoon kwaad worden en vragen dat men christenen de toegang tot de moslimwereld ontzegd? Wat zou je doen?
Stel je de oorlog voor die zou zijn uitgebroken mochten westerlingen hun waarden als gevolg van de bloedige door buitenlanders gepleegde terreurdaden hebben verloochend en westers of christelijk contra-radicalisme in onze Arabische steden was ontstaan.
Vandaag de dag, met alles wat er aan de hand is, blijft een aantal Arabische “experts” steeds opnieuw dezelfde zielige boodschap herhalen die ze al miljoenen keren verkondigden: moslims die terreurdaden begaan vertegenwoordigen niet de islam, maar zichzelf. Dat is het enige waar we echt goed in zijn: de schuld bij anderen leggen.’
[media-credit name=”© MEMRI” align=”alignnone” width=”146″]
[/media-credit]
Getekend: Nadine Al Budair, een Saoedische journaliste die in Qatar leeft en dit opiniestuk op 15 december 2015 schreef voor de krant Al-Rai (Koeweit). (vertaling MEMRI)