Het was een perscommuniqué dat Greta Thunberg, haar legioen klimaatactivisten en alle plastichaters ter wereld waarschijnlijk enorm heeft geplezierd: de plasticpartikels die onze oceanen bedreigen en zelfs via vissen in onze voedselketen en dus ons lichaam terechtkomen, worden straks – zij het voorlopig kleinschalig – ook op een economisch duurzame wijze herbruikt. Zelfs als sluiting voor wijn.
Binnenkort zullen de polymeren voor capsules en artificiële kurken die Guala Closures Group gebruikt immers gefabriceerd worden via plastic dat werd gerecupereerd uit de vervuilde oceanen. Daarvoor heeft deze van origine Italiaanse groep – marktleider inzake de productie van aluminium en ‘non-refillable’ sluitingen voor dranken, waaronder wijn en spirits – een exclusief akkoord getekend met het in Californië gevestigde Oceanworks. Dit digitale platform en globale marktplek voor duurzame materialen verzamelt en recycleert jaarlijks miljoenen kilo’s plasticafval uit de wereldzeeën.
Guala Closures zal in een startfase deze gerecycleerde polymeren inschakelen voor de productie van haar T-sluitingsmodellen voor spirits, later uitgebreid naar wijnen. Het gaat hierbij niet om een lilliputter, maar een van de trendsettende hoofdrolspelers in deze niche, met 30 productiefaciliteiten en 4.700 medewerkers in 5 continenten, een cliënteel in ruim 100 landen, jaarlijks goed voor 20 miljard drankensluitingen.
Ecologie versus economie
Volgens Fulvio Bosano, R&D-directeur van Guala Closures, is deze deal ecologisch baanbrekend: ‘Deze belangrijke overeenkomst versterkt het engagement van de groep voor duurzamere oplossingen, waardoor onze sluitingen onderdeel worden van de toekomstige circulaire economie. Het is een belangrijke stap in onze doelstelling om tegen 2025 35% van de gerecyclede materialen in onze producten te gebruiken.’
En in dezelfde hoerasfeer voegt Rob Ianelli, president en oprichter van Oceanworks, hieraan toe: ‘Het helpen van onze klanten bij het ontwikkelen van nieuwe producten met ons 100% gerecycled plastic uit de oceanen is een belangrijke stap naar een echte circulaire economie. Dankzij dit partnerschap hebben we de mogelijkheid om een aanzienlijke impact te hebben door de productie van een duurzamere verpakking op te schalen van materialen die anders de oceanen van onze planeet zouden vervuilen. Het is een echte win-win.’
Met andere woorden: er komt weer een nieuwe natuurkurkconcurrent op de proppen, namelijk de artificiële oceaankurk, eindproduct van de menselijke vervuiling.
Of deze nieuwe sluiting massaal zal worden geproduceerd en aanvaard, of hoe hoog de uiteindelijke kostprijs wordt, is nog niet geheel duidelijk.
En daar ligt misschien toch de knoop tot commercieel succes. Want welke wijnproducent gaat in deze economisch toch grillige en onzekere coronatijden, in deze ‘ecologische’ kurken en doppen investeren als die stukken duurder uitvallen dan de reeds bestaande alternatieven?
