De meeste hitparades van de ‘grootste wijnlanden’ draaien rond het geproduceerde of geëxporteerde volume. Zelden rond de exportwaarde, maar precies deze statistiek geeft toch een genuanceerder beeld. En zelfs dan dienen deze cijfers met de nodige omzichtigheid en zelfs argwaan benaderd.
Over de top 3 van de tabel hieronder echter geen discussie. Frankrijk, Spanje en Italië armworstelen jaarlijks in elke statistiek om de ‘nummer 1’-positie en wisselen daarbij vaak van rol. Vooral qua volume klopt Spanje zo frequent Frankrijk, omdat er vanuit deze Iberische appellaties ook enorm veel bulk en laaggeprijsde flessen naar het buitenland verhuizen.
Focussen we echter zoals in deze tabel puur op de waarde, dan is er weinig discussie: Frankrijk wint goud, met Italië als sterk zilver. De Spaanse flessenarmada zakt naar brons, op verre afstand.
Kijken we verder in deze hitparade, valt de sterke exportprestatie op van respectievelijk Australië (de Aussies zoomen al een tijdje energiek in op hun Aziatische ‘hinterland) én Chili, een wijnland dat al decennia bijna ‘van moeten’ zijn commerciële pijlen op de uitvoer richtte.
Dat de VS pas op plek 6 prijken, heeft volgens mij vooral te maken met het feit dat Amerikanen steeds meer hun eigen wijnen opdrinken en het prijskaartje van hun gemiddelde productie toch doorgaans aan de hoge kant ligt.
Vreemde tendensen
Toch blijven er nog vreemde tendensen in dit overzicht sluipen. Zuid-Afrika, bijvoorbeeld, lijkt me recent veel belangrijker geworden dan weerspiegeld in deze tabel. En dat Singapore en Hongkong zo hoog staan, heeft meer te maken met de wijnveilingen en re-export, dan uiteraard met hun eigen productie.
Zelfs het resultaat van het VK lijkt me verdacht, want de eigen wijnproductie is veel te miniem. Ook hier zal re-export van bepaalde wijntypes met grote waarschijnlijkheid de volgorde kleuren, net zoals trouwens bij de toch hoge positie van smurfenkleine wijnlanden als Nederland en België.
