De aanvallen en pogingen tot uitsluiting geïnitieerd onder president Donald Trump hebben de Chinese Communistische Partij in de kaart gespeeld, schrijft Gideon Rachman in de Financial Times (€). Het beleid van economische openstelling en liberalisering dat eind jaren zeventig door Deng Xiaoping, Richard Nixon en Henry Kissinger werd gelanceerd, heeft voor de Chinezen altijd onberekenbare politieke risico’s met zich meegebracht. Velen in het Westen hoopten op de convergentie van systemen volgens het motto van Willy Brandt’s détente-beleid: “verandering door handel”.

Vandaag is er inderdaad verandering merkbaar, maar het is verandering die wegvoert van het Westen

• Buitenlanders of Chinese burgers die het land binnenkomen, moeten ten minste twee weken onder strikte quarantaine worden geplaatst. Extra controles zijn van toepassing wanneer zij Peking binnenkomen, waar de leiding verblijft.
• Hongkong zou midden 2022 opnieuw opengaan, het Chinese vasteland pas in 2023. 

Dat is slecht nieuws voor de vreedzame co-existentie op de planeet. Want het is veel gemakkelijker te geloven dat buitenlanders gevaarlijk en decadent zijn als je ze nooit ontmoet. Als China uiteindelijk haar grenzen heropent, zou de wereld wel eens een heel ander land kunnen aantreffen.

Dit beleid van zelfisolatie begon lang voor de pandemie met de Made in China 2025-campagne om binnenlandse technologie en productie te bevorderen.

Intussen zijn er in Amerika 750.000 coronadoden te betreuren, terwijl de WHO in China slechts 5.700 sterfgevallen heeft geregistreerd. Het systeem in Peking ziet dit verschil als een teken van zijn eigen morele superioriteit: de Amerikanen hebben het over mensenrechten, maar het zijn wij die onze mensen beschermen. Het nieuwe China streeft naar dominantie. 

Volgens Rana Mitter, hoogleraar Chinese geschiedenis aan de Universiteit van Oxford, “leiden gesloten grenzen ook nog eens tot gesloten geesten”.

(jvdh)